دانشکده پزشکی

ریشه های اسیب شناسی

 پیشتر درک کردن منشأ بیماری ها اولین کاربرد روش علمی در زمینه پزشکی را تشکیل می دهد، پیشرفتی که در خاورمیانه در دوران طلایی اسلامی و در اروپای غربی در دوران رنسانس ایتالیا رخ داد.

 بقراط، پزشک یونانی، بنیانگذار طب علمی، اولین کسی بود که به آناتومی و آسیب شناسی ستون فقرات انسان پرداخت. جالینوس با مطالعه کردن در مورد هروفیلوس و اراسیستراتوس   به آناتومی علاقمند شد و بخاطر تلاش های فراوان خود در راه علم پزشکی به عنوان پدر علم فیزیولوژی شناخته شد . مفهوم مطالعه بیماری از طریق کالبد شکافی و بررسی روشی بدن، اندام ها و بافت های بیمار ممکن است امروزه بدیهی به نظر برسد، اما نمونه های ثبت شده کمی از کالبد شکافی واقعی قبل از هزاره دوم وجود دارد. اگرچه اسیب شناسی بیماریهای عفونی توسط پزشکان مسلمان از زمان ابن سینا  (980–1037) کسی که کتاب قانون طب را نوشته شناخته شده بود. اولین باری که کالبد شکافی انجام شد توسط ابن زهر، پزشک عربی (1161-1091) صورت گرفت که ثابت کرد منشاء بیماری پوستی گال ناشی از یک انگل است. بدنبال او ابن آل نفیس (1213) از تشریح برای کشف جریان خون ریه در سال 1242 استفاده کرد. در قرن پانزدهم، کالبد شکافی آناتومیک بارها توسط پزشک ایتالیایی آنتونیو بنیوینی (1443-1502) برای تشخیص علت مرگ استفاده شد. همچنین انتونیو بنیوینی به عنوان فردی که نکروپسی را به علم پزشکی معرفی کرده است شناخته می شود. احتمالا Giovanni Morgagni (1682-1771) مشهورترین فرد در بین پاتولوژیست های گراست است. شاهکار او تحت عنوان De sidibus et causis Moborum per anatomen indagits  در 1761 چاپ شد . در این کتاب یافته های بیش از 600 کالبد شکافی کامل و نسبی توضیح داده شده که به صورت آناتومیک و متودیک مرتبط با علائمی که بیمار قبل از مرگ داشته تنظیم شده است. اگر چه مطالعه آناتومی طبیعی در ان دوران کاملا پیشرفته بود، De sidibus از اولین نوشته های علمی است که اختصاصا به آناتومی غیر طبیعی با بیماری بالینی پرداخته است. تا اواخر 1800 یک ادبیات غنی بر مبنای یافته های آناتومی گراس مشخصه بیماریهای شناخته شده ایجاد شد. اوج تحقیقات پاتولوژی گراس در آن دوره ، کار پاتولوژیست وپنی، کارل روکی تانسکی (1878-1804)  بود که در طول زندگی اش بیست هزار اتوپسی انجام داد و بر شصت هزار اتوپسی دیگر نظارت کرد .

ریشه های آسیب شناسی میکروسکوپی

 رودولف ویرشو به طور کلی عنوان پدر پاتولوژی میکروسکوپی شناخته می شود. در حالی که میکروسکوپ ترکیبی حدود 150 سال قبل از او اختراع شده بود ویرشو از اولین پزشکان برجسته ای بود که به مطالعه ماهیت بیماری قابل رویت در سطح سلولار اهمیت داد. یکی از شاگردان ویرشو ژولیوس کونهیم (Julius cohnheim 1839-1884 ) تکنیک های هیستولوژی را با دستکاریهای تجربی برای مطالعات التهاب ادغام کرد که وی را تبدیل به یکی از اولین پاتولوژیست های تجربی (Experimental) نمود ؛ کونهیم همچنین از پیشکسوتان کاربرد فروزن سکشن است.

آسیب شناسی تجربی مدرن

 به همان میزان که تکنیک های تحقیقاتی جدید  مثل میکروسکوپی الکترونی، ایمنوهیستوشیمی و بیولوژی ملکولی وسایلی را که توسط آنها دانشمندان بیومدیکال می توانند بیماریها را مطالعه کنند گسترش داده است ؛ تعریف و مرزهای پاتولوژی تحقیقاتی (investigative pathology) نامشخص تر شده است . در یک دید وسیع تر هر گونه تحقیقاتی که ماهیت بیماری را به فرآیندهای مشخص سلولی، بافتی یا اندامی نسبت دهد می تواند در حیطه پاتولوژی تجربی (Experimental)  قرار می گیرد.